Cieleśni chrześcijanie nie mogą doświadczać obfitego i owocnego życia duchowego.

Człowiek cielesny stara się prowadzić życie chrześcijańskie o władnych siłach.

1. nie zna, lub zapomniał o Bożej miłości, przebaczeniu grzechów i mocy bożej [Rz 5:8-10; Hbr 10:1-25; 1 J 1:5-2:2; 2 P 1:9; Dz 1:8];
2. często doświadcza duchowe wzloty i upadki;
3. nie rozumie siebie samego - chce czynić dobrze, ale nie ma do tego siły;
4. nie czerpie z Ducha Świętego mocy potrzebnej do prowadzenia chrześcijańskiego życia [1 Kor 3:1-3; Rz 7:15-24; 8; Ga 5:16-18].

Człowiek cielesny

Niektóre z tych cech lub nawet wszystkie mogą charakteryzować chrześcijanina, który nie polega całkowicie na Bogu:

- nieznajomość swojego duchowego dziedzictwa; - niewiara; - nieposłuszeństwo; - brak miłości do Boga i ludzi; - ubogie życie modlitewne; - brak pragnienia studiowania Słowa Bożego.

- formalny stosunek do Boga; - nieczyste myśli; - zazdrość; - poczucie winy; - niepokój; - zniechęcenie - duch krytycyzmu; - poczucie bezcelowości życia.

Człowiek, który podaje się za chrześcijanina, a jednocześnie ustawicznie i świadomie grzeszy, powinien się zastanowić, czy w ogóle jest chrześcijaninem [por. 1 J 2:3.6.9. oraz Ef 5:5].

Trzecie prawo daje jedyne rozwiązanie tego problemu...